Wenezuela 2011 r.

Wyprawa Akademickiego Koła Wędkarskiego „Skish” działającego przy Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku do serca południowoamerykańskiej dżungli, krainy Indian i poszukiwaczy złota, czyli wędkowanie w Wenezueli na Rio Paragua – najlepszym łowisku payary na świecie (Uraima Falls).

29.01-09.02.2011 r.

Codzienne i całodzienne wędkowanie, czyli najprzyjemniejsza rutyna. Wędkowanie skuteczne, bo payary współpracowały wyśmienicie. Na łodzi team Rafał i Karol oraz przewodnik vel „Senior”. Mieliśmy trzy łodzie z przewodnikami, więc warunki wędkowania komfortowe.

Kolejny z ciekawszych widoków. W dole oczywiście Rio Paragua (to niebieskie).

W znakomitej większości rybki po dzielnej walce wracały do wody. W tle przewodnik Goyo.

Główna bohaterka wyprawy – Payara. Równie subtelna jak przynęta (18/22cm Rapala Magnum).

Te zęby są prawdziwe. Niesamowita liczba brań i holów. Stwierdzenie, że dziennie wyjmowaliśmy ponad 10 ryb na osobę z pewnością nie jest przesadą (zazwyczaj mieliśmy ich zdecydowanie więcej).

Królowie dżungli. W dżungli było za ciemno na zdjęcia i za gorąco nawet na oddychające koszule. Standardowe wyposażenie: 2 Indian, maczeta i strzelba (ewentualnie duży kapelusz od słońca 😉

To jest dopiero kabina prysznicowa. Niedostrzegalny mistrz kamuflażu (w białych slipkach mniej więcej w centrum ujścia) – zaprzyjaźniony wódz indiańskiej wioski.

Aimara, ze wzglądu na bardzo smaczne mięso zwana przez Indian rybę wołowiną. Dla urozmaicenia spróbowaliśmy również połowów gruntowych na tzw. mięsko.

Aimara – ok. 6 kg. W tle szczęśliwy łowca już wypatruje kolejnego brania.

Jadły nam z ręki…

Kolacyjka (no prawie) – payara w liściach bananowca popita cuba libre smakowała wyśmienicie.

Andrzej to ma rękę do dużych sztuk – ponad 7 i ponad 9 kg. Oczywiście payary.

Czasami strach było pływać w rzece… Ryb było tak dużo, że łapaliśmy je nawet rękoma na plaży.

Potem zabieraliśmy je na kolacje.

Duży facet – duża ryba.

Leszek prosto z Pucharu Świata w Skokach Narciarskich Zakopane 2011 (tylko biało-czerwony szalik i kurtkę zrzucił po przylocie).

Payary są niezwykle silne. Potrafiły ponieść niedoświadczonego jeźdźca.

Miejscowe pychówki – wersja mini. W stałym użyciu stanowiły podstawowy środek lokomocji.

Port, Vlad i straż pożarna – wszystko w mieście poszukiwaczy złota La Paragua.

Pavon, tzn. Rafał z pavonem. Bardzo kolorowa rybka dorastająca do 10 kg. Szczęście nam nie dopisało i nie udało nam się nawet zbliżyć do takiego wyniku.

W drodze na łowisko – przed wyjazdem wydawało się, że wodospady są problemem dla łódek. Na miejscu okazało się, że niekoniecznie – tylko te powyżej 2 metrów są w stanie powstrzymać Indian. Podróż z obozu na Uraima Falls trwała ok. 3 minut.

Niepozorny brzeg, a tak naprawdę nasza plaża. Przy 28 stopniach w dzień i 26 w nocy warto się ochłodzić w dopływie Orinoko. Za pierwszymi drzewami nasz obóz (niewidoczny).

Ale nabrał! To pewnie przez multiplikator.

Uczestnicy w komplecie. Od prawej: Rafał, Karol, Andrzej, Lonek, Leszek i Maciek.

Logo autorstwa Siwego. Korzystając z okazji – jeszcze raz dzięki za projekt.

A gdyby kilka payarek do Siemianówki…

Obóz – sypialnia. Warunki idealne.

W tle jadalnia. Zajęta na przygotowanie wędek.

Nasi i Indianie.

Potrafi wyskoczyć i strzelić ząbkami.

Miejscowa pychówka – wersja maxi – 17 osób plus małpa. Indianie płyną do nas w odwiedziny (oczywiście z odrobiną rękodzieła).

Uruchomiliśmy szkółkę wędkarską AKW SKISH.

Uraima Falls w całej okazałości. Za wodospadem było niewiele osób (jeszcze mniej wróciło). Tego wodospadu nie daliśmy rady pokonać łodzią.

Widok po przebudzeniu (południowa sjesta) – plaża i Rio Paragua.

Ugięcie wędki wskazuje na payarę. Brały również w samej kipieli.

Potrafią skakać naprawdę wysoko.

Ponad 7 kilogramowa payara. Woda była tak zimna, że przed kąpielą trzeba się było cieplej ubrać 😉

Czasami potrzebujesz tylko maczety. Spróbowaliśmy również tego rodzaju nocnego wędkowania.